Ελλάδα

Η Ελλάδα της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της τέχνης. Αυτή είναι η Ελλάδα που μελετήσαμε στα σχολικά βιβλία, μια γη γεμμάτη γοητεία εκεί που ο λαός της θεμελίωσε τις αξιες της μοντέρνας κοινωνίας.

Μετά το αρχαίο παρελθόν της, την δοξασμένη κλασσική εποχή, η Ελλάδα λησμονήθηκε για αιώνες.

Την θυμήθηκε ο Μουσσολίνι που επιχείρησε να της " τσακίσει τα πλευρά" και επέστρεψε στη μνήμη μας σήμερα με τον πλέον τραγικό τρόπο λόγω της σοβαρής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει.

Εδώ και καιρό μιλάμε για την Ελλάδα , του κινδύνου της χρεοκοπίας της, μια λέξη τρομακτική που επιδυκνύει απελπισία , άρνηση του μέλλοντος, εκμηδενισμός, όλοι οι ευρωπαίοι εταίροι, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας , την κοιτάνε αφ'υψηλού , με καχυποψία και ανυσηχία για τις συνέπειες που θα μπορούσαν να προκύψουν απο την χρεοκοπία της.

Αλλα ως τώρα τί ήταν για εμάς η Ελλάδα γενικά;

Ενας τουριστικός προορισμός που συνέφερε , αρχικά με τη δραχμή, ακόμα πιο συμφέρουσα, με επιπλέον προσοχή στα νησια, ναι γιατι στις περισσότερες των περιπτώσεων η Ελλάδα μνημονεύεται για τα νησιά της στα οποοία ζούν μόνο το 5% των ελλήνων, αλλα αν ρωτήσετε ποιοί είναι πραγματικά οι έλληνες , λίγοι θα απαντήσουν οτι γνωρίζουν και αυτοί θα περιριστούν στο συρτάκι, στην αλλαγή φρουράς των ευζώνων, στην Αθήνα η άλλα πράγματα απο οργανομένες εκδρομές.

Η Ελλάδα, χώρα μέλος υπο κάθε έννοια της Ευρωπαϊκής ένωσης, ήταν πάντα απομονομένη απο τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης λόγω της γεωγραφικής της θέσης μεταξύ της Τουρίας και της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κλεισμένη στη σιωπή της , στο πέρασμα των χρόνων υπέστη τον Τουρκικό ζυγό, βίωσε αιματοβάμμένους εμφυλίους πολέμους και δικτατορίες, ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν σε βάθος την πολιτική και κοινωνική τς θέση.

Τελικά όμως για τους Ελληνες ξέρουμε λίγα. Αυτό είναι το πρόβλημα και αυτό γιατί κανείς δεν έδωσε την δέουσα προσοχή στον ελληνικό λαό.

Ο έλληνας είναι άνθρωπος περήφανος και αξιοπρεπής , οπως λίγοι ευρωπαϊκοί λαοί. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Ελλάδα απο το βορρά ώς το νότο, είδα πολύ φτωχά χωριά στα οποία ομως ο λαός δεν έχανε ποτέ την αξιοπρέπεια του, ναι γιατι οι περισσότεροι 'Ελληνες δεν υπήρξαν ποτέ πλούσιοι, το επίπεδο της ζωής τους ήταν πάντα αρκετά χαμηλό και δέν είναι ενα σημερινό δεδομένο, γι'αυτό έρχεται αυθόρμητα το ερώτημα : "μα ποιός νοιάστηκε ποτέ πραγματικά για τους έλληνες";

Η σύχγρονη Ελλάδα κυβερνήθηκε ανέκαθεν απο ανάξια άτομα ακόμα και μετά το 1974, οταν η ολιγαρχία πήρε τη θέση της δικτατορίας, πήραν την εξουσία διευθαρμένοι κυβερνώντες, που υποστηρίζονταν απο προσωπικότητες που αποζητούσαν τον πλούτο και τα προσωπικά συμφέροντα σε βάρος του ελληνικού λαού.

Η Ελλάδα είναι ενα έθνος χωρίς δική της βιομηχανία, οι περισσότερες επιχειρήσεις βρίσκονται στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη , και κατα τα άλλα είναι εφοπλιστές και τουριστικοί πράκτορες, αλλα αυτοί που διαχειρίζονται αυτές τις επιχειρήσεις δεν νοιάστηκαν ποτέ για τιν πατρίδα τους φοροδιαφεύγοντας , διαυθείροντας δημόσιους λειτουργούς , παραμορφώνοντας την εικόνα της Ελλάδας , μια ισχυρή και ύπουλη ολιγαρχία που έσπρωξε το έθνος στο γκρεμό.

Ο Ελληνικός λαός πληρώνει τώρα σκληρά όλα τα επακόλουθα που προκάλεσε αυτή η ολιγαρχία και αυτό είναι θλιβερό. οι Ελληνες δεν αξίζουν τέτοιας αντιμετώπισης.

Ο Ελληνικός λαός , αυτός των υπολοίπων 9.900.000 Ελλήνων πολιτών είναι κατι άλλο και θα είναι εκείνοι με τη δύναμη τους και την περηφάνια τους που τους διακρίνει που θα σώσουν την Ελλάδα. Ετσι οπως έκαναν στο παρελθόν εκδιώχνοντας τους Τούρκους και κυρήσσοντας την ανεξαρτησία τους.

Στην Ελλάδα συνάντησα ανθρώπους μορφωμένους, ευγενικούς και περήφανους που έχουν καθόλα το δικαίωμα να αισθάνονται ευρωπαίοι και να μην κατατάσονται σε λαό β' κατηγορίας λόγω των ανάξιων πολιτικών που τους κυβέρνησαν , αλλα και η Ευρώπη θα πρέπει να παίξει το ρόλο της γιατι η Ε.Ε πρεπει να ξαναγίνει εργαλείο συνεργασίας και αλληλοβοήθειας μεταξύ των λαών της και οχι απλά μια αδιαμφισβήτητη αυτοκρατορία τρωικανών και γραφιοκρατών απο τις Βρυξέλες.

Volare

Volare, sogno dell’uomo, sogno di ogni uomo, nella simbologia del comportamento umano vuol dire cambiare il punto di vista del nostro mondo.

Volare significa anche chiudere gli occhi e lasciare la realtà divagando con la fantasia, lasciando alle spalle le vicende della vita con le sue preoccupazioni e le sue angosce.

Volare è dare spazio alla nostra creatività dalla quale scaturisce il bello, il geniale, la parte migliore di ogni individuo in assoluta libertà, rimettendo a se stessi ogni decisione, è un viaggio verso l’ignoto e l’irraggiungibile, è la sfida dei limiti.

Quando l’uomo si accorse degli uccelli, nacque forse la prima invidia, perché loro riuscivano a raggiungere luoghi irraggiungibili, forse era la prima volta che l’uomo primitivo, seppur nella sua grettezza di primate, capiva che esistevano delle limitazioni, degli handicap.

Il peso di sé stesso costringe l’uomo a muoversi orizzontalmente sulla faccia del pianeta ma non verticalmente: è la limitazione della libertà, è la negazione di quel sentimento di onnipotenza che tutte le civiltà hanno sempre attribuito ad esseri sovrannaturali, ad un dio.

Per questo il volare meccanico è stato distinto dal volare allegorico dove l’uomo simboleggia il suo bisogno di dare alla vita un approccio diverso spinto dalla voglia quasi fisica di andare oltre la realtà, nel surreale e nell’utopico.

Il bisogno di volare verso un mondo diverso, forse effimero, nasce essenzialmente dall’angoscia che insiste nella realtà della vita, il volare è inteso quale fuga verso un vivere diverso che nell’immaginario sia una sorta di eden consci della sua irraggiungibilità, ma in questo contesto converge anche il bisogno, già accennato prima, di dare sfogo alla fantasia e alla creatività che contribuiscono in modo determinante ad alleviare il presente con i suoi problemi e le sue angosce: è il senso delle arti in tutte le loro espressioni.

Leggere un libro nel silenzio di una stanza, ascoltare o addirittura suonare un notturno di Chopin, incantarsi davanti ad un’opera d’arte fa volare, perché, anche per pochi attimi, ci stacchiamo dalla realtà liberandoci dai suoi pesi; dare sfogo alla nostra creatività e fare qualcosa che ci dia soddisfazione, che ci piaccia, ci libera dalla schiavitù di una società sempre più frenetica e grigia, che ha perso il senso di centralità dell’individuo.

L’uomo contemporaneo ha bisogno di volare, in un mondo sempre più corrotto dall’oscurità e dal dolore in una continua sovrapposizione di bene e male; è un bisogno di luce, di colori, di profumi e di amore, un mondo che dovrebbe essere la realtà ma è, invece, un sogno.

Addio Lucio

Una piazza, la tua piazza, gremita di gente che ti vuole bene, le tue canzoni che ripetutamente, da giorni, echeggiano per radio, l'indissolubile connubio di musica e poesia che fino all'ultimo giorno della tua vita hai voluto fosse il senso della tua arte.

L'uomo delle parole non messe a caso, provenienti dalla profondità di un animo nobile e generoso.

Spesso chi raggiunge il successo non lo conserva, ma te no, perché sei appartenuto ad una generazione ruggente che credeva nei valori e credeva nel suo pubblico, non ritenuto un mero fruitore della tua arte ma essenza basilare di un rapporto di amore e stima.

L'autenticità della tua personalità ti ha accompagnato per tutta la vita con la poesia e la musica, potevi essere un divo irraggiungibile, invece eri uno di noi tra di noi e questo è un qualcosa che fa delle persone dei giganti.

Morandi ha detto "che bello scherzo che ci hai fatto", andare via cosi, sul più bello........si perché Lucio Dalla non era al declino, era sempre alla ribalta e per questo sarà sempre immortale.

L'immortalità si conquista tramite l'amore, è un modo per dire che quando si pensa alla morte, chi se ne va resta vivo se nella sua esistenza è stato capace di dare sé stesso agli altri e trasmettere nell'anima degli altri un messaggio di amore e pace.

Lucio Dalla ci ha lasciato un testamento importante: saper guardare con ottimismo al futuro in quel connubio straordinario esistente tra lo spazio e il tempo, mettendo da parte l'ipocrisia e l'egoismo.

Grazie Lucio.